Een oom zei eens: "Je hebt bouwers en tuiniers. Bouwers bouwen een huis, al dan niet naar een bouwtekening of met eigen inzicht, maar ze bouwen het af en gaan dan lekker op hun veranda zitten genieten van wat ze hebben gebouwd. De tuiniers zijn nooit klaar. Ze blijven snoeien, verplaatsen, opnieuw aanleggen, weer opkweken etc."
Ik ben een tuinier. Bij mij is nooit iets af.
Vandaag is Maaike langs gekomen. Ik had haar hulp ingeroepen. We krijgen een piano, maar er is geen plek. Dus had ik haar gevraagd even mee te kijken of we een plekje zouden kunnen ontdekken. Ik had ons voorgesteld met een kopje thee in de hand, midden in de kamer, kijkend naar plekjes, "als we die kast nu daar..." zeggend. Maar zo liep het niet. "Laten we maar beginnen dan" zei ze. En voor ik het wist was er helemaal geen midden van de kamer meer. Er was geen vloer meer. Overal stonden glazen, boeken, borden, nog meer boeken, en... "Wat is dit?" vraagt ze. Troep! Troep, Zooi en nog meer Troep. Om 12 uur stonden alle kasten weer op hun plek en kon ik weer inruimen. Nou ik heb het geweten. Het zat toch echt allemaal in die kasten, maar hoe ook al weer.
Dit hebben we wel eens eerder gehad. Met manlief schuif ik minstens 1 keer per jaar de meubels naar een andere plek, maar dan maken we geen plek, we verplaatsen alleen maar. Een kamer vol zooi ben ik dan wel gewend, dus voel ik nog geen paniek. Eerst de meiden van school halen.
Op school is wel paniek. Merijn mocht van mij op haar nieuwe fiets naar school. Keurig netjes op slot gezet, het sleuteltje in het kastje bij Juf op het bureau. Het is wel juffenruildag vandaag, dus er is een andere juf in haar klas. School uit.. sleuteltje weg. Merijn in tranen. Haar verdriet en paniek is voelbaar. Diepe zucht..
Zo goed en zo kwaad als ik kan troost ik Merijn en stel haar gerust. Morgen zal haar eigen juf het wel navragen in de klas en anders komt er gewoon een nieuw slot op de fiets. Linksom of rechtsom.. het komt goed. De fiets nemen we, op slot, mee naar huis. Merijn stuurt en ik til het achterwiel.
Fhay huppelt vooruit om de deur open te doen. Dat doet ze en dan komt ze weer terug om te kijken of het met ons al opschiet.
"Ik heb de deur open gemaakt!" roept ze trots.
"Waar is de sleutel dan Fhay?"
"Die heb ik binnen gelegd"
"Maar de deur is dicht!"
Lang leve buren.
Niets van dit alles bezorgd mij een paniekgevoel. Pas als het 16.00 uur is en het nog net zo'n zooi lijkt als om 12.00 uur voel ik iets van kriebels. Manlief wist ook niet dat dit vandaag ging gebeuren en nu ben ik helemaal niet van de pantoffeltjes klaar, eten op tafel als hij thuiskomt, maar deze zooi wens ik hem ook niet.
Toch krijg ik het klaar. En het voelt heerlijk. De plek voor de piano is gevonden. De nieuwe indeling oogt een stuk rustiger, al is het wel wennen. . Ik heb ook gelijk een doos Troep om naar mamamini te brengen en een vuiniszak vol zooi voor in de container. Bovendien inspireert deze dag om nog meer op te ruimen.
En er valt nog heel wat op te ruimen! Als tuinier ben ik nog niet klaar!
