Het blijft mij iedere keer weer verbazen wat vilten doet. De kinderen worden er ook niet zat van en vragen er steeds om. Met buurkinderen zitten we allemaal aan de tafel in mijn knutselkamer en ieder maakt zijn eigen ding. We rollen balletjes. De dames willen er bloemen van maken. Ze zoeken mooie combinaties van kleuren uit voor de verschillende lagen en vinden vooral de verrassing bij het opensnijden van de bollen erg leuk.

Van een buurjongetje verwacht ik in eerste instantie niet dat hij het lang vol houdt. Ik betrap mezelf er op dat ik hem steeds vraag of hij het nog wel leuk vind. Niet echt handig bedenk ik, straks vind hij het niet meer leuk omdat ik er steeds naar vraag. Het is vooral het zepen wat hij zo leuk vind, het zachte kliederen en wrijven. Leuk om zo'n druktemakertje zo rustig te zien kliederen met water, zeep en de wol. Hij heeft ook een duidelijk beeld van wat hij wil maken. Een sneeuwpop.

Het leuke vind ik ook dat iedereen elkaars werk zo lief bewonderd en prijst. Ik hoef geen complimentjes te geven dat doen ze al aan elkaar. Wat wil ik nog meer.